 |
| Grenouille tijdens zijn verblijf bij de parfumeur Baldini |
Nu ik al ruimschoots over de helft zit van het boek is mij opgevallen dat je je echt begint in te leven met Jean-Baptiste Grenouille, je begint hem te begrijpen, en het belangrijkste: je ziet hem niet meer als een beest maar als een kleine mens die je bewonderd voor wat hij kan en wat hij doet om zijn passie te bereiken. Een leuk detail is dat iedereen die hem uitbuit en alleen om grenouille geeft uit eigenbelang bijna onmiddelijk sterft en diegenen die hem juist behandeld hebben als ieder ander leefden nog zeer lang. Spijtig genoeg verlopen de doden niet al te subtiel en zijn niet erg diep uitgewerkt in vergelijking met al de rest in het boek. Bijvoorbeeld: de leerlooier Grimal bij wie Grenouille zich jaren vestigt om huiden te verwerken en waar hij zijn eerste vrijheid ondervindt. Grimal sterft door verdrinking nadat hij zich zat drinkt met het vele geld dat verdiende aan het verkopen van Jean-Baptiste. Hierna komt Jean-Baptiste bij Baldini die dan weer meteen sterft door het inzakken van de brug waar hij woont vanaf het moment dat Grenouille op 200 meter is van het huis. Door deze gebeurtenissen in het verhaal denk ik ook niet dat de man waar hij nu bij verblijft als wetenschappelijk experiment nog lang zal leven na zijn afscheid met grenouille.
Ik heb het gevoel dat het beste gedeelte van het boek mij nog steeds te wachten staat en ga dus snel verder lezen!
We zijn in het midden van het boek aangekomen. Eindelijk! lijkt me een gepaste uitroep.
BeantwoordenVerwijderenhet is me al verschillende keren opgevallen hoe traag dit boek eigenlijk wel niet leest.
ik doe echt ongelooflijk lang over één luttele pagina. Toen ik me dit voor de zeg maar derde keer realiseerde, ben ik even gestopt met lezen om na te denken over de oorzaak hiervan. uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het niet zo is dat dit boek veel ingewikkelder is dan andere werken die ik al gelezen heb,
maar het ik gewoon op zo een manier geschreven waar ik mijn aandacht niet kan bijhouden en dit wel op een heel subtiele manier. je hebt boeken waarvan je meteen zegt nee , dit is niets voor mij of waarbij je ogenblikkelijk doorhebt dat je aandacht verslapt.
hierbij had ik dit gevoel absoluut niet, ik kon blijven lezen zolang ik maar wou tot ik me plots realiseerde dat ik niets echt had opgenomen van de gelezen bladzijden. Ik ben dus tot nu toe, jammer genoeg nog altijd niet echt meegesleept in het het verhaal en daarom nog steeds niet zo enthousiast.
Ik heb dus heel wat hoofdstukken twee keer moeten lezen om het verhaal te kunnen blijven volgen. wat uiteindelijk wel de moeite waard want als je een boek wat minder vindt ga al snel enkel op die dingen focussen die je niet aanstaan. Door bepaalde hoofdstukken twee keer te lezen vielen me gelukkig ook goede dingen op, zoals inderdaad de mensen die steeds op verschillende, mysterieuze manieren sterven. Je kijkt inderdaad automatisch uit naar de volgende die sterft. Ik vind het wel leuk dat je leest hoe het de personages die het verhaal verlaten verder zal vergaan, dat heb je bij andere boeken niet en is wel echt leuk.
Dat ik het boek al zo vaak ben tegengekomen de voorbije jaren maakt dat ik dus al iets van het verhaal af wist, zoals het feit dat hij op zoek ging naar meisjes bijvoorbeeld, maar die dingen wist zijn er ondertussen nog altijd niet in gekomen, terwijl ik toch net dacht dat dat de essentie van het verhaal zou zijn. Ik zal dan maar nog wat verder lezen en eens kijken wat we daar nog tegenkomen