Ervaringsverslag

Ervaringsverslag

Ik was vorig jaar niet naar de Boekenbeurs gegaan dus stond te popelen om dit jaar tussen de honderden nieuwe boeken te lopen. De donderdag dan eerst nog naar school, thuis snel eten en dan naar de nocturne. Eenmaal op de Boekenbeurs aangekomen keken we rustig wat rond en na een tijdje kwam ik mijn boek tegen, “Koekoeksjong” geschreven door J.K. Rowling maar onder een pseudoniem namelijk Robert Galbraith. Aangezien het pseudoniem achterhaald werd doordat het boek te goed geschreven was voor een debuut was ik er van overtuigd dat het wel goed geschreven moest zijn, maar ook de schrijfster had me ook al jaren geleden overtuigd toen ik begon in het eerste deel van “Harry Potter”. Nadat ik de hele Boekenbeurs wel zo’n beetje had gezien kwam “Koekoeksjong” er toch als mijn favoriet uit. Een paar dagen later begon mijn mama het boek eerst te lezen en ze ging er zo in op dat ze het boek op  dagen uit had ook al had het boek vijfhonderd bladzijden. Hierdoor werd ik er nog maar eens overtuigd om het boek te lezen en aangezien het gecombineerd kon worden met mijn taak voor het vak Nederlands kreeg ik er echt al zin in om het te lezen. Zo gezegd, zo gedaan...

Een belangrijk element van het boek is natuurlijk de verhaallijn. Deze was aan een constant ritme geschreven maar was daarom zeker niet oninteressant of niet spannend. Het had een algemene opbouw in vergelijking met de doorsnee detective, er komt een klant, de detective ondervraagt alle verdachten, en trekt vervolgens een conclusie. Maar ondanks de reguliere verhaallijn bleef het boek toch telkens verrassen, de omschrijven van reacties en emoties van de ondervraagden maar zeker ook van de detective zelf. De schrijfster beschrijft alles zeer mooi maar laat ook het nodige aan de eigen fantasie over. Hoewel er pas op pagina 400 voor het eerst echt een doorbraak was in het verhaal verveelde het boek geen moment. Telkens keek ik uit naar nieuwe ondervragingen, naar hoe de verschillende problemen opgelost zouden worden, en hoe alles uiteindelijk samen zou vallen. De schrijfster voerde de spanning op door de aandacht steeds bij een ander personage te leggen, een personage dat iets wist wat nodig was om de moord op te lossen. Maar ieder overhoor verschilde op zijn eigen manier, bij ieder verhoor vroeg je je iets anders af maar de schrijfster zette je aan het denken door een vaag vermoeden door te laten schijnen of iemand al dan niet liegt. De psychische kant van het boek was zeker ook voldoende uitgewerkt wat zeker een meerwaarde was voor de verhaallijn. Doordat sommige verdachten in het boek zeer moeilijk bereikbaar waren werd het echt spannend als het hoofdpersonage ze eenmaal te pakken kreeg en je was je echt benieuwd naar de reactie van de ondervraagden. Een zeer belangrijk element was ook toen het hoofdpersonage op ongeveer bladzijde 300 zijn eerste echt bewijs vond dat niet uit een overhoring vrij was gekomen. Hierdoor bleef het verhaal spannend tot de grote openbaring op het einde.

Ja, de gedachtegangen van het hoofdpersonage kwamen mij bekend voor zoals bijvoorbeeld de psychologische ontleding van de reacties van zijn verdachten. Doordat “onze” gedachten zo overeenstemden vond ik mezelf wel terug in het verhaal en bleef het ook spannend. Hoewel ik mezelf erin herkende vond ik het personage sterker en moediger dan ik mezelf acht. Het personage is een beer van een vent die voor de “special inverstigate forces” heeft gewerkt voor het leger in Afghanistan. Bij deze oorlog verloor hij zijn been en worstelt hij nu door zijn leven met een prothese. Het personage dacht bij zijn stekende litteken dat het vanzelf wel zou genezen en ook hierin herkende ik mezelf. Als ik me niet lekker voel kijk ik ook wel eerst of het niet vanzelf over gaat na een tijdje. Ik heb het personage zeker als een hele sterke man ervaren. Hij verliest op een gegeven moment alles, zijn vriendin, zijn onderkomen, en al zijn geld. Hij heeft torenhoge schulden, maar vertikt het om hulp aan te nemen van zijn vrienden die hem wel zouden helpen, maar hij vind compassie nog erger dan afkeuring. Het personage zoekt zijn eigen weg door zijn leven vol problemen en dit laat de schrijfster heel mooi blijken.

Ik ben wel echt enorm gaan meeleven met de held maar net daarom begreep ik al zijn acties net. Het personage heeft veel acties gedaan maar als er een gebeurtenis was die ik niet gedaan zou hebben, had ik bewondering voor zijn keuze. Tegen het einde van het boek is het hoofdpersonage ook letterlijk een held in de ogen van de lezer. Hij lost het mysterie op en laat uiteindelijk zien dat hij alles aankan. Al is er misschien toch één ding dat ik anders gedaan zou hebben. De manier waarop de held zijn medespeler, zijn secretaresse, behandelt. Hij laat haar soms in het donker staan, het kan hem niets schelen, hij denkt alleen aan zichzelf, maar ook dit past weer in een groter kader. Op de momenten dat de rechercheur de genialiteit van zijn secretaresse erkend en haar een compliment geeft, sta je als lezer boven je boek te stralen. In die mate leef je mee met het personage dat je je oprecht blij voelt wanneer zij dat ook doen.

Iedere verhaal heeft natuurlijk een einde en ook dit. En dit verhaal heeft een einde om ‘U’ tegen te zeggen. Het is de absolute climax van het verhaal en zeer overtuigend geschreven. Het einde was vooral echt goed doordat het hoofdpersonage tot in de helft van het boek zelf nog denkt dat er geen moord is, dat hij werk voor niets aan het doen is, maar hij doet het om geld te verdienen. Vervolgens ga je een bepaald persoon vermoeden maar hebt nog geen idee van hoe of wat of waarom? Maar aan het einde blijkt het dan volstrekt anders te zijn. Alles valt op zijn plaats en er wordt een compleet logische link gelegd waarvan je je erover verbaasd dat je er zelf niet op kwam. Alles spreekt zo voor zich en toch was het verhaal compleet onvoorspelbaar. Dit was zeker een belangrijke troef voor het einde. Hoewel het einde echt fantastisch was vond ik het niet perfect. Hoewel dit ook een realistische kant toonde, had je helemaal niet het gevoel dat het hoofdpersonage zeker was van zijn zaak. Bij het lezen schemerde er enorm veel twijfels doorheen zijn uitleg en verklaring van de gehele moordzaak, maar dit zou juist le moment suprême moeten zijn. Dus hoewel het einde zeer goed was was dit toch minder, want het is misschien cliché maar het blijft aangenaam om te lezen. Dit is dan ook het enige element dat ik mogelijk zou veranderen aan het einde.

Ik vond het boek zeer goed. Het gaf me meer dan ik verwachte van een detective. Maar er is één opmerking die ik wel heb over het boek. Er stond op de achterzijde dat het verhaal een duistere kan op zou gaan. Aangezien ik hier toch wel na uitkeek na een 400 spannende bladzijden zonder doorbraken is het toch wel iets waar ik achteraf mijn twijfels bij had. Maar ik vond het wel een geweldig boek. Het verbaasde, amuseerde en interigeerde. Het had alles dat een detective moet hebben. Het was een zeer aangenaam geschreven boek met mooie en duidelijke beschrijvingen dat ook tot de verbeelding sprak en het las zeer vlot. Doorheen het boek gebeurde er niet zo veel uiteindelijk maar het verveelde geen moment. Ik vind het boek echt een aanrader voor iedereen, en ik kijk al uit naar de volgende delen en ook de verfilming omtrent hetzelfde duo.

bronnen:

ROWLING, J.K., ‘koekoeksjong’, boek, oktober 2013

Boektrailer Godverdomse dagen op een godverdomsebol

De boektrailer van "Godverdomse dagen op een godverdomse bol" van Dimitri Verhulst.

Verslag:

Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol

Ik heb het boek met veel plezier gelezen, ervan genoten tot en met de laatste letter. Het is zo’n boek waarbij je zit te gniffelen terwijl je het leest en iedereen je raar aankijkt als ze je horen.

Het boek begint met een aangename verrassing: het relatief informeel taalgebruik. Je moet dan een literair boek kiezen en de vloekende titel sprak je reeds aan maar dan begin je te lezen en meteen merk je de nonchalance waarmee de mens door de evolutie is gegaan. Het is een grove schrijfstijl die schokkende dingen belachelijk grappig uitlegt en andere dingen grof bekritiseerd. 

Vb: “Als de melkproductie van de wijfjes niet wordt afgebroken laten ze zich niet bespringen, zo simpel is het. En dus zit er maar één ding op: de kleintjes de kop in slaan. Infanticide! Zie de uitgelatenheid waarmee het paar dagen oude, nog onder de baarmoederslijmen zittende schepsel bij de achterpoten wordt gepakt en met zijn hoofd tegen de stenen gesmakt. Het bloed gutst alle kanten op, de stront pruttelt eruit bij wijze van overlijdensact. Kindje dood.”

Hoewel de schrijfstijl zeer leuk is om te lezen leest ze desalniettemin niet zo snel maar dit stoort niet want voor dit boek moet je zeker je tijd nemen. Wat ik me ook bedacht tijdens het lezen is dat het vijfde middelbaar een goede tijd is om het boek te lezen alhoewel het zesde jaar ideaal zou zijn. Terwijl je het boek leest herken je elke fase van de geschiedenis die je in de voorbije jaren bij geschiedenis gezien hebt. Alle leuke anekdotes worden vermeld en nog meer details. Er is dus ook goed onderzoek verricht bij het schrijven.

Het boek zal me zeker bijblijven en ik ben heel blij dat ik dit gekozen heb. Ook ben ik nu zeker ook meer geïnteresseerd in “De helaasheid der dingen”. Het boek is zeker een aanrader en heel erg leuk.

Godverdomse Gagen op een Godverdomse Bol - Dimitri Verhulst: inleiding

Dimitri Verhulst- Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol

korte inhoud:

Dimitri Verhulst presenteert u de geschiedenis van de mensheid in minder dan tweehonderd pagina's, in een oerknal van taal. Vanaf het moment dat we uit het water kwamen gekropen en op twee benen gingen lopen tot en met de jaren dat we elkaar naar de andere wereld zijn gaan bombarderen. Evolutie als bildungsroman. 

over de schrijver:

 

 

Het Parfum: Blogmoment 4: het einde: p.153-p.255

Het ellendige einde

Het boek is uit! Er komen dan twee woorden in mij op: EINDELIJK maar zeker ook JAMMER! Het boek heeft zo'n sterke indruk op mij achtergelaten dat ik er blijf over nadenken. Jean-Baptiste is een deel van mezelf geworden, hij dwaalt echt in je geest rond en zorgt voor de meest wonderbaarlijke openbaringen en bedenkingen over het boek. Maar enigszins ben ik wel blij dat het boek uit is. Het las namelijk ongelofelijk traag door het archaïsch taalgebruik dat ik in het begin ook al vernoemd heb. Het heeft namelijk veel van mijn tijd in beslag genomen het boek helemaal te lezen. Maar het is en blijft jammer dat ik door de 255 pagina's heen ben. Dit is nog iets zeer merkwaardig: Het leven van Jean-Baptiste Grenouille stopt dan wel op 29jarige leeftijd maar hij maakt enorm veel mee en de auteur slaagt er prachtig in om dit allemaal in 255 bladzijden te duwen zonder dat er ook maar 1 literair gebrek aan het licht komt (niet dat ik nu al zoveel ervaring heb). Wat voor mij ook een kenmerk was van het derde deel was dat hoewel dit voor mij toch de climax was van de roman het pas bij dit deel was dat ik besefte hoe goed het boek eigenlijk in mekaar zat. Dit is voor mij ook het minst voorspelbare boek dat ik tot nu toe gelezen heb en ga lezen denk ik. Het feit dat hij uiteindelijk ging slagen in het creëren van het ultieme parfum had ik ook wel kunnen raden maar niet hoe hij dit zou bereiken. Op een gegeven moment als hij Parijs verlaat zie je hem steeds meer naar zijn dierlijke vorm gaan en de schrijver laat dit op een uitmuntende manier zien. Patrick Süskind voegt telkens een kleine aanpassing toe aan Grenouille. Het merkwaardige is dat je pas merkt dat hij helemaal anders is als hij eenzaam in een grot beland terwijl hij in zijn eigen wereld leeft van geuren en hier voor zeven jaar zit. Ik had deze wending in het verhaal nooit verwacht maar als je erover nadenkt is deze manier van handelen van Jean-Baptiste perfect verklaarbaar door zijn karakter. Na deze wereld van eenzaamheid te hebben verlaten komt hij bij de man die hem als wetenschappelijk experiment gebruikt en zoals voorspeld is ook deze "verbazend" snel aan zijn einde gekomen en nu door het naakt beklimmen van de hoogste berg in de Pyreneeën.

Jean-baptiste in zijn eenzame leven
in de grotten.

Een prachtig details van het boek is hoe Jean-Baptiste zijn levensdoel voor ogen krijgt. De schrijver gebruikt eigenlijk de eerste 150 pagina's als inleiding in de geuren wereld om je dan stapsgewijs (met Grenouille mee) te laten beseffen hoe belangrijk geuren zijn in onze wereld. Grenouille ondervindt dat wanneer hij gewoon over straat loopt en geen geur heeft (want hij is per slot van rekening zonder geur geboren) niemand hem opmerkt maar wanneer hij een welriekend parfum op zich sprenkelt hij als evenwaardig mens wordt gezien en behandeld en dit zelfs zover drijft dat hij een geur ontwikkelt waardoor mensen medelijden met hem krijgen. Hierdoor ziet Jean-Baptiste het licht en zijn levensdoel: Hij maakt 'het parfum' waardoor iedereen voor hem zal vallen als voor een god! 

Grenouille (in het blauw) heeft heel het volk aan zijn voeten
 met zijn ultieme parfum

Het ontwikkelen van deze geur doet hij door de geuren van 25 maagden tussen 14- en 16 jaar oud te vermoorden en hun geuren te absorberen en tot een essence absolue te maken. Zijn ultieme troef is echter de 16 jarige Laure die onbeschrijfelijke schoonheid bezit. Echter alleen Grenouille weet dat dit niet door haar uiterlijk maar door haar geur komt die hij alleen kan onderscheiden. Natuurlijk slaagt hij erin haar te bemachtigen maar wat ik opmerkte bij het lezen van de scène was dat tijdens hij moest wachten tot de geur in het vet was getrokken, ik steeds hoopte dat de vader niet binnen kwam Hij mocht gewoon niet binnenkomen en zijn perfecte plan laten mislukken, het mocht gewoon niet gebeuren! Uiteindelijk wordt Jean-Baptiste toch gearresteerd voor moord op 25 maagden en veroordeeld tot het breken van zijn 12 gewrichten. Wat dan volgt is werkelijk een prachtig stuk van literatuur. De scène waarin hij zijn geslaagde parfum onthuld is niet alleen zo mooi beschreven maar is zowel een totale climax als een anticlimax in het verhaal. Elke mens is effectief zo opgelaten door de geur dat ze hem aanbidden als een god, maar Jean-Baptiste Grenouille, de grootste parfumeur in de wereld, begint de gewonen mensen zo te verachten dat hij hen haat voor hun domheid, hun onwetendheid. Terwijl iedereen hem liefhad haatte hij zijn minderen steeds meer en meer. Grenouille beseft op dat moment dat zijn levensdoel nutteloos is en besluit er in Parijs een einde aan te maken. Grenouille gebruikt zijn hele parfum in een keer terwijl er 20 mensen rondom hem staan en deze verslinden hem levend in de hoop een stuk van zijn welriekende lichaam te verkrijgen. 

Nu ik het boek uit heb ben ik ervan overtuigd dat dit tot de meesterwerken der boeken  behoort en ben ik blij dat ik deze uitdaging ben aangegaan. Maar het belangrijkste is dat ik vooral tot op de laatste letter van het boek heb genoten en het op het einde niet meer losliet tot ik het uit had gelezen.

Het boek was prachtig!

Het Parfum: Blogmoment 3: het midden: p.51-p.152

Het melancholische midden

Grenouille tijdens zijn verblijf bij de parfumeur Baldini

Nu ik al ruimschoots over de helft zit van het boek is mij opgevallen dat je je echt begint in te leven met Jean-Baptiste Grenouille, je begint hem te begrijpen, en het belangrijkste: je ziet hem niet meer als een beest maar als een kleine mens die je bewonderd voor wat hij kan en wat hij doet om zijn passie te bereiken. Een leuk detail is dat iedereen die hem uitbuit en alleen om grenouille geeft uit eigenbelang bijna onmiddelijk sterft en diegenen die hem juist behandeld hebben als ieder ander leefden nog zeer lang. Spijtig genoeg verlopen de doden niet al te subtiel en zijn niet erg diep uitgewerkt in vergelijking met al de rest in het boek. Bijvoorbeeld: de leerlooier Grimal bij wie Grenouille zich jaren vestigt om huiden te verwerken en waar hij zijn eerste vrijheid ondervindt. Grimal sterft door verdrinking nadat hij zich zat drinkt met het vele geld dat verdiende aan het verkopen van Jean-Baptiste. Hierna komt Jean-Baptiste bij Baldini die dan weer meteen sterft door het inzakken van de brug waar hij woont vanaf het moment dat Grenouille op 200 meter is van het huis. Door deze gebeurtenissen in het verhaal denk ik ook niet dat de man waar hij nu bij verblijft als wetenschappelijk experiment nog lang zal leven na zijn afscheid met grenouille. 

Ik heb het gevoel dat het beste gedeelte van het boek mij nog steeds te wachten staat en ga dus snel verder lezen!

Het Parfum: Blogmoment 2: het begin: p.7-p.50

Het bittere begin

Ik heb het boek gekozen omdat ik er een aantal jaar geleden al in was begonnen. Ook toen  werd het boek mij al sterk aangeraden maar was het mij te moeilijk en heb ik het na 50 pagina's opgegeven. Nu, 3 jaar later, leek dit mij wel een mooie uitdaging voor mijn opdracht  van het vak Nederlands. 

Ik heb nu de eerste 50 pagina's gelezen en ben al helemaal gegrepen door het boek. De schrijver zuigt je op in het verhaal in doet je er echt over nadenken, het enige dat mij een beetje tegenhoud is dat het nogal archaïsch taalgebruik is (bv. produkt) en het toch soms ingewikkelde zinsconstructies zijn. 

Jean-Baptiste Grenouille wordt onder rampomstandigheden geboren en ook sinds dat moment laat de schrijver duidelijk blijken dat Jean-Baptiste een beest is en alleen voor zichzelf leeft en alleen dit doet wat noodzakelijk is om te leven. In het boek wordt hij vergelijken met een teek die gewoon op het juiste moment wacht om zich te ontplooien en bloed te drinken. Grenouille ondergaat alles wordt uitgebaat door de leerlooier en door velen minacht maar Jean-Baptiste trekt zich hier niets van aan en doorheen zijn jeugd merkt hij snel dat hij een veel betere neus heeft als ieder ander. ik vind dit een mooi begin van he verhaal want de schrijver laat zien hoe hij zich ontwikkeld maar kan ook elk detail zeer mooi omschrijven waardoor het levensecht lijkt, zelfs iets wat zo onrealistisch lijkt zoals op een markt alle geuren kunnen onderscheiden van mensen en producten die zich uren geleden daar bevonden kan de schrijven echt op je overkomen en je het je helemaal laten voorstellen. Je ziet helemaal hoe Jean-Baptiste zijn kleurenspectrum zich ontwikkeld en uitbreid en dit bereikt een climax als hij de geur van een tienermeisje tegenkomt. Deze geur wordt omschreven als de lekkerste geur die er op de aarde te vinden is maar voor een normale neus niet te onderscheiden is. Het verbazingwekkende is dat de schrijver er wel in slaagt deze ongekende en heerlijke geur zo te omschrijven dat je hem bijna zelf kan ruiken. uiteindelijk vermoord hij het meisje door haar te stikken om zo al heel haar geur op te kunnen nemen.

Jean-Baptiste Grenouille die het meisje vermoord om haar geur

Verder ben ik nog niet gevorderd in het boek maar kan niet wachten om verder te lezen!